Column: Stemmingmakerij
Nu we weer midden in de zomerse temperaturen zitten, besef ik opnieuw dat de kranten van tegenwoordig wel erg vaak op sensatie belust nieuws verspreiden. Want na de vorige hitte periode schreeuwden de krantenkoppen ons toe dat de zomer voorbij was en Paulusma liet al wat ballonnetjes op met de suggestie dat er een horrorwinter ons in aantocht was…
En trouwens, hoe zit het met die wespenplaag die ze ons beloofd hadden?
Ik zie er zo nu en dan heus wel eentje rond mijn bierflesje cirkelen maar ben er nog niet van onder de indruk. Wel zie ik veel van die blauwe vliegen maar dat komt waarschijnlijk van de afval containers die zo lekker gaan meuren met deze hitte. Wij hebben inmiddels een eigen afvalbrengstation achter het huis, in de vorm van vier containers. Ze staan niet in de tuin maar achter de schutting, zo ver als mogelijk verwijdert van ons buitenleven zodat je niet in de stank zit. We scheiden ons wezenloos en zo nu en dan gaat er wel eens wat mis, dan ligt er wat plastic in de GFT bak of wat GFT afval in de grijze bak en moet ik mijn vrouw weer streng toespreken. Ja, dat moet ik want ik ben de baas van dit station. Zodra er een bak geleegd is stort ik mij met water en groene zeep op deze madencouveuses en schrob mij het ongans. Vervolgens stop ik er een verantwoord biologisch afbreekbaar plastic zak in en parkeer de bak weer op zijn plaats. Dat is mijn taak, ooit stilzwijgend aan mij opgelegd door vrouwlief.
Terecht ook, want ik scheid nagenoeg foutloos!
Zelfs het afsluitringetje van een melkpak of dat kleine reepje plastic waar ze de dop van de Croma fles mee afsluiten, kieper ik in de plastic afvalcontainer. Daar ben ik behoorlijk autistisch van geworden maar dat komt omdat ik steeds weer die beelden zie van dode vissen en vogels met plastic afval in of aan hun lijfjes. Het is al zó erg dat door het eten van vis, wij ook plastic consumeren en er, misschien, uiteindelijk ook aan dood gaan.
Want goed is het zeker niet voor lijf en leden!
Mijn geliefde echtgenote is daar wat makkelijker in. Dat geeft niet, ik ben in dit geval haar stofzuiger. En als ik wat mors op de grond, een pinda, een aardappel of wat kruimels brood, is zij mijn stofzuiger. Zo zijn de taken eerlijk verdeeld en leven we volop in harmonie. Maar toch denk ik eraan om bordjes boven de containers te maken met daarop de teksten: Rest-Plastic-GFT-Papier. Net zoals op het echte afvalbrengstation.
Dan heb ik een eigen afval-imperium!
Een vriendin van mij wees op het maken van een wespenlokfles, met limonade erin want wespen zijn gek op zoet. Dat was een goed idee! Zo kon ik mooi die klere beesten vangen voordat ze de aanval op mij zouden inzetten of voordat ze aan mijn bier gaan zitten lurken! Daarbij opgeteld het feit dat ik direct de vruchten plukte van mijn scheidingsdriften want in de plastic container lag nog een plastic waterflesje. Ik knipte de fles doormidden en vervolgens duwde ik de bovenste helft omgekeerd in de onderste helft. Daarna freubelde ik er wat ijzerdraad omheen zodat het lokflesje opgehangen kon worden en vulde het met limonade en stukjes meloen.
Na een uurtje draaide ik de dop er af en gooide die terug in de container….
Vol trots vertelde ik het later aan mijn achterbuurjongen lars en zijn maatje Koen, twee jongens van 13 jaar. Met grote regelmaat heb ik gesprekjes met die gasten over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld over Ajax en zo, maar dat laatste levert nogal eens flinke discussies op. Want Ajax is slecht en FC Groningen is goed volgens de mannen.
Zalig zijn de onwetenden…
Nadat ik weer eens helemaal afgezaagd werd door de mannen over mijn club voorkeur kwam het gesprek over wie hun boterhammen smeert voor naar school. Want Koen laat dat altijd over aan zijn moeder. “Aan je moeder? Kan je dat niet zelf dan?” sprak ik mijn verbazing uit. “Jawel hoor maar dit is veel makkelijker, hoef ik het lekker niet te doen.”
“Ja, oké, dat snap ik maar je bent al 13 jaar. En als je ze zelf smeert weet je ook wat je erop hebt zitten. Dan wordt je niet verrast met beleg wat je niet lust.” “Ik lust alles!” zei het ventje, eigenwijs. “Tuurlijk,” zei ik, “maar je kan ook wel eens geen zin hebben in kaas of worst op je brood. Of pindakaas of chocopasta.” Opnieuw ontkende deze pre-puber. “Nee, want we doen dat altijd in overleg. Zij vraagt aan mij wat ik op mijn brood wil, dan zeg ik wat ik erop wil hebben en dan voert zij dat uit.” Zijn maatje bemoeide zich nu ook met het gesprek en zei dat zijn moeder dat ook altijd doet. Hierop besloot ik het over een andere boeg te gooien:
“Maar je moeder werkt de hele dag en dan moet ze ook nog eens jouw boterhammen smeren? Hoe leuk is het dan om tegen haar te zeggen: ‘Mam, ik smeer mijn eigen boterhammen wel zodat jij even lekker kan uitrusten van het werk!’ Of wachten jullie tot het weer Moederdag is?” Hij keek mij aan of ik niet helemaal zuiver was en nam een hap van het ijsje die hij net gekregen had van de moeder van zijn vriendje.
En daarmee was het gesprek ten einde en gingen ze voetballen op het pleintje….
Ruim een week hing de wespenlokfles te lokken maar de wespen hadden totaal geen interesse. Terwijl wij ze toch wel zo nu en dan om het hoofd hadden vliegen. Ik Appte verontwaardigd die vriendin en gaf aan dat het gewoon een hoax was, die wespenlokfles. Allemaal stemmingmakerij. Ze reageerde vol verbazing want bij haar thuis zaten er al heel wat gestreepte lijkjes in. En daarna kwam de vraag welke limonade ik gebruikt had.
Ik pakte de fles uit de koelkast en bekeek het etiket:
Granaatappel siroop. 0% suiker & calorieën….
