Column: Stille boel
Het is stil in de wijk en dat maakt mij een ietsepietsie neerslachtig.. Het lijkt wel uitgestorven, zelfs de vogels hoor je nog amper hun liederen zingen. Alsof ze weten dat ‘zingen’ nu geen zin heeft want er is toch niemand die er naar luistert. De familie Ekster, gehuisvest in de bomen achter ons huis, hoor ik nog wel regelmatig krijsen. Die kunnen zich nog geen vakantie veroorloven want hun kinderen zijn nog net even te klein. Vorige week raakte ik bevriend met deze familie nadat ik een zwembadje voor ze geregeld had. Niet een zwembadje van de Action maar gewoon een schaal uit een van de keukenkastjes, gevuld met fris, koel water. Deze had ik op het dak van het schuurtje gezet en niet veel later kwamen ze het bekijken.
Eerst Pa Ekster, als verkenner van de familie, of alles wel veilig was. Zijn ogen schoten alle kanten op, op zoek naar potentieel gevaar maar die was er niet want iedereen is op vakantie. En de katten uit de buurt weten dat ik op de loer lig met mijn waterpistool dus daarvan hoefde hij ook geen gevaar te duchten.
Soms wil ik de natuur wel eens helpen.
Nadat hij voorzichtig zijn linker poot liet zakken in het water en door had dat er niks gebeurde, sprong hij er ineens in en liet zich zakken door zijn poten, zijn veren wijd gespreid zodat het frisse water de wekenlange droogte kon afvoeren. Dat was het teken voor de rest van de familie die vanaf het dak van de garages toekeken om toe te treden tot dit tropische zwemparadijs. Niet veel later was het een vrolijk waterfestijn op het dak van mijn schuurtje en vanaf mijn schrijfkamertje keek ik met genoegen toe, het voelde aan als een goede daad.
Misschien haal ik de krant of Hart van Nederland er wel mee!
Maar verder is het stil. We zitten nu midden in de piek van de vakantieperiode en dan ga ik ineens de dingen missen die ik gewend was. Lachende kinderen in de tuin, barbecue geuren, een startende motor, een bladblazer, jankende kinderen in de tuin, blaffende honden, lachende volwassenen in de latere zomeravond en vuurkorf geuren.
Enkel de stemmen van ons zelf vertellen mij dat wij nog wel thuis zijn..
Zelfs de rijen bij de kassa in de supermarkt lijken even verleden tijd. Ik heb niet eens de tijd om even wat zaken op mijn GSM te checken want je bent zó aan de beurt! En het verkeer is helemaal een lachertje. Nu hoef je hier in Groningen al niet echt te spreken over drukte op de weg maar er is nu zó weinig verkeer dat je jezelf eenzaam en verlaten kan voelen op de A7!
Behalve bij Stad, daar is het momenteel net de Randstad!
Ach ja, de vakantieperiode. De foto’s stromen binnen van familie en vrienden met daarop echte vakantie taferelen. Foto’s van witte strandjes, blote benen met gelakte nagels, gevulde zwembaden met groene krokodillen en roze flamingo’s, donkere luchten van zomerstormen boven exotische meren, historische gebouwen en bruggetjes, terrastafeltjes gevuld met de heerlijkste mediterranese gerechten die we nooit zo lekker thuis kunnen maken en vrolijke korte broekjes, jurkjes, petjes en hoedjes.
Even leven in andere culturen, even geen El Paso, boerka’s en politici die ergens wat van vinden…
Maar nogmaals, het is hier nu wel erg stil! En het weer hier is helemaal klote, het lijkt eerder herfst dan een mooie zomerse dag in augustus. Ik gun jullie natuurlijk wel die vakantie maar voor ons, achterblijvers, is het behoorlijk saai. Kunnen we volgend jaar niet gewoon allemaal tegelijk gaan? Dan leggen we massaal de sleutel onder de mat en gaan we lekker weg. Dan komen we elkaar wellicht tegen op een terras, strand of camping en spelen we een spelletje Jeu de Boules of Skip-Bo. Tot diep in de nacht want overdag is het daar veels te warm voor.
“Ar! Weet jij waar mijn quiche schaal is?”
Ik schrok. Ik zat zo in gedachten bij al die vakantiegangers dat ik even mijn positie vergeten was, op mijn schrijfkamertje met buiten de een na de andere vette regenbui. Quiche schaal? Hebben wij die dan? Dat komt omdat ik nogal simpel ben wat gebruiksvoorwerpen zijn in de keuken. Als ik saus moet uitscheppen dan pak ik de eerste de beste grote lepel om dat uit te voeren want het moet snel anders wordt het eten koud. Maar officieel hebben wij daar een sauslepel voor.
Die ligt keurig in de bestek lade, naast de groente- en aardappellepels en het sla bestek.
Maar ik ben niet zo van de hokjes en daardoor ben ik ook niet zo bezig om die hokjes te vullen. Als ik een bord tegen kom waarop ‘Bread’ staat dan durf ik er rustig een pannenkoek op te leggen. Of thee te drinken uit een kopje waar ‘Coffee’ op staat. Zo’n lefgozer ben ik wel. Zo zijn er ook mensen die voor hun raam op de vensterbank het woord ‘Home’ neerzetten. Dat snap ik dan weer niet, dan denk ik dat die mensen dat doen omdat ze kennelijk bang zijn om hun huis voorbij te rijden?
Home is toch where the heart is?
“Die ronde, wit keramieken schaal..”, riep mijn vrouw nogmaals van onderaan het trapgat. Ik liep naar de overloop: “Huh? Welke schaal bedoel je precies?” antwoordde ik haar. “Die witte ronde quiche schaal, die we ik vorig jaar voor mijn verjaardag gekregen had.” “Geen idee lieverd, geen idee…”
“Oké, ik zoek wel verder. Gaat het schrijven goed?”
“Euh..ja, prima.” En ik sloot mij weer op in mijn mancave zoals ze dat tegenwoordig noemen, over hokjes gesproken. Terwijl ik mij weer installeer zie ik de regen zich opnieuw storten op de lege achtertuinen. Verlaten achtertuinen met verlaten schuurtjes.
Op één schuurtje na. Die van ons. Met daarop een witte, ronde schaal, nu gevuld met regenwater….
