25 Jaar Radio Winschoten: Judith Tack van “Lutje Wicht” noar “Grote Maid” en haar Zuid-Afrika connectie
Winschoten – Het zou geen verrassing moeten zijn, maar ik verbaas me nog steeds –in positieve zin natuurlijk- over het geweldige talent dat zich bij Radio Winschoten aandiende en daarna in welke vorm dan ook verder tot ontwikkeling kwam.
Vandaag aandacht voor Judith Tack, die op mijn vraag om wat herinneringen weer naar boven te halen reageerde met een uitvoerig relaas. Dat is niet zo verwonderlijk, omdat Judith met succes de opleiding tot journalist heeft doorlopen.
(Lees verder onder de foto) In regiewagen van Leo Smit tijdens de RUN uitzending met pa Tack
Dat werd zo’n leuk en meelevend verhaal dat ik besloten heb deze column integraal aan u aan te bieden. Na het lezen, zal de cryptische titel voor deze aflevering duidelijk worden.
Haar –voorlopig- laatste kunstje voor de lokale radio was onze laatste uitzending met als onderwerp de Run. De versie waarbij we niet alleen radio maakten maar ook een live TV-verslag. Judith voerde de regie en ik durf te stellen dat veel van haar Hilversumse collega’s nog wat van haar kunnen leren. We zouden overigens pa Tack tekort doen, als we ook zijn “assisterende” functie niet zouden benoemen. Een geweldig sterk koppel.
Maar nu het woord aan Judith zelf.
(Lees verder onder de foto) Helicopter Radio 702 in Zuid Africa waarmee Judith samen met haar collega’s verkeersinformatie door gaf.
Als 13-jarig meisje begonnen bij Radio Winschoten Sport Lokaal. Wow, wat een belevenis om daar te mogen ‘werken’. Het begon met overal kijken, hand-en spandiensten verrichten en het radio maken in me opzuigen. En dan ook nog eens alle sport in de regio meekrijgen, hoe leuk wil je het hebben. Uiteindelijk ging ik redactiewerk doen, later gevolgd door het voorlezen van de nieuwsblokken, en uiteindelijk het presenteren van het sportprogramma op zondagmiddag van 14.00 tot 17.00 uur. Later meer de regie kant op, wat veel meer op mijn lijf geschreven was en is. Elke zaterdag en zondag kon je ons clubje in de studio vinden, elke maandagavond vergaderen om de uitzendingen voor te bereiden. De mooiste uitzendingen werden er gemaakt met een grote groep leuke mensen. Terugkijkend: dat was uniek.
(Lees verder onder de foto) Column in DvhN van Judith tijdens haar verblijf in Finland.
Tijdens de marathon radio-uitzending van de RUN van 1998 deed ik redactie werk en kregen we telefoon van Radio702 uit Johannesburg, Zuid-Afrika. Aangezien er vele Afrikaanse lopers meededen wilden ze graag de tijden van die lopers doorkrijgen van ons. Daar hebben we natuurlijk aan meegewerkt. En ik ben contact met die redacteur blijven houden, Dave Jack. In 1999 heb ik hem en zijn gezin opgezocht. Ik was 18 en ging in m’n eentje naar Zuid-Afrika, nooit gedacht dat pa Tack me zou laten gaan, maar die gaf zowaar toestemming;-) Een geweldige tijd en een blik morgen werpen op de redactie van een groot commercieel radiostation in Johannesburg. Mijn radiohart klopte hard. Zelfs mee mogen vliegen in de helikopter van Radio702 welke de verkeersinformatie doorgaf. Tot op de dag van vandaag heb ik contact met Dave en we zien elkaar zelfs af en toe wanneer ik in Zuid-Afrika verblijf.
(Lees verder onder de foto) In de regiewagen van Leo Smit samen met Bjorn Brouwer 
Door mijn tijd bij Sport Lokaal besloot ik radio-en tv journalistiek te gaan studeren, waarbij mijn voorkeur naar radio ging. Als onderdeel van m’n studie ging ik 3 maanden op de universiteit van Jyväskylä in Finland doorbrengen. Mijn belevenissen aldaar beschreef ik in columns voor het Dagblad van het Noorden. Stage heb ik gelopen bij de sportafdeling van RTV Noord, een droom. Alhoewel die droom voor mij een nachtmerrie bleek. Vond het vreselijk, die gekke sfeer van radio en tv mensen onderling, de strijd, het pochen, een hork van een eindredacteur die er niet was om me iets leren maar vooral te blaffen. Nou daar was ik snel klaar mee. Gelukkig waren er ook een aantal leuke mensen die me wel wat geleerd hebben, maar een succes was het niet. M’n tweede stage was bij KRO Ontbijttelevisie in Hilversum. Dat was zowaar nog erger, alleen maar vrouwen op de redactie, een kakofonie van nieuws, roddel en achterklap, BN’ers, Chanel en Gucci. Als Oost-Groningse op bergschoenen viel ik uit de toon zullen we maar zeggen. Ik leerde al gauw dat om iets te bereiken in deze wereld je óf heel goed moest zijn óf je moest aanpassen. Heel goed was ik niet en aanpassen wilde ik niet, dus zat er maar één ding op: iets anders gaan doen. Heb nog geprobeerd er iets van te maken door nog 3 maanden als freelancer te werken voor de KRO na het bepalen van m’n journalistiek diploma. Maar nee, geen radio of tv-wereld voor mij op dat moment. Helaas was de periode van wekelijks radio maken bij Radio Winschoten toen ten einde, al maakten we met ons ‘ouwe clubje’ nog wel een jaarlijkse marathonuitzending tijdens de RUN. Onvoorstelbaar hoe die dynamiek elk jaar weer ontstond, hoe iedereen zijn of haar rol weer oppakte en we zomaar 12 uur radio met elkaar maakten, vanaf locatie, met motoren op het parcours met verslaggevers op en langs de weg, met presentatoren, technici en redacteuren.
(Lees verder onder de foto) Uit 1998 in de studio van Radio Winschoten samen met een andere coryfee van de omroep Ard van der Velde
Met een journalistiek diploma op zak terug naar het noorden, daar waar de wereld nog ietwat ‘normaler’ was. Na een aantal jaren werken in Winschoten, gaan reizen over de wereld. Een website bijgehouden over die belevenissen en uiteindelijk een boek geschreven over die reis. Dus het bloed kruipt schijnbaar toch daar waar het niet gaan kan. Uiteindelijk ben ik beland in Zuid-Afrika, en verdeel ik mijn leven tussen daar en hier. En Dave? Dave zie ik soms wanneer ik daar ben en dan praten we toch altijd even over 20 jaar geleden, over dat ene telefoongesprek wat voor ons beide veel heeft veranderd met 1 bindmiddel: de radio.
(Lees verder onder de foto) Uit 1998 Pa Tack 
Laat ons weten welke onderwerpen of gebeurtenissen u nog graag eens de revue wilt zien passeren. Reacties graag naar JanKeitz@Gmail.com.
