Column: Make love, not war….
Regelmatig worden er bij mij thuis discussies gevoerd, mits we niet op onze telefoon zitten te loeren. Die gesprekken zijn de ene keer lollig, de andere keer wat serieuzer en een enkele keer vurig. Vooral die laatste zijn het leukst maar ze vreten energie. Meestal val ik in slaap na zo’n discussie.
Ja, dat doen mannen wel vaker. Dat wij in slaap vallen na de ‘actie’ zeg maar. Maar ik heb het hier over een pittige discussie, niet over pittig stoeiwerk in de echtelijk sponde en dan wil ik best nog wel even een discussie aangaan over eerder genoemd vooroordeel.
Maar praten is best vermoeiend. Praten is niet voor iedereen weggelegd maar ik kan er wel wat van, vooral als ik mijn gelijk wil. Want ik heb altijd gelijk, zo ga ik het gesprek aan. De dame hier in huis kan ook praten. Dat is fijn want in gezelschap hoef ik dan niet steeds het woord te voeren, kan ik bijvoorbeeld het eten bereiden, de kaasblokjes snijden of gewoon suf op mijn telefoon loeren. Want zij houdt de gasten wel bezig.
Zij kan praten als Brugman zou je kunnen zeggen, althans, als de echtgenote van Brugman.
Daarnaast behoort zij tot de categorie vrouwen die details uit gesprekken kunnen halen die je ooit, soms al vele jaren terug, er een keer uitgekraamd hebt. En die worden dan voor je voeten geworpen, als een dooie kip bij de luipaardjes in Safaripark Beekse Bergen. Daar kan geen man tegenop maar ik ben eigenwijs genoeg om het zo nu en dan toch te proberen. En als ik daar dan mee bezig ben, ben ik ineens een ‘haantje’ of ‘betweter’.
Oh ja, en daarna komt de vraag waarom ik zo opstandig ben.
Ik snap die vraag ook wel want ik ben over het algemeen best wel rustig. Waarom dan zo opstandig? Omdat je soms gewoon het debat aan moet gaan want anders is het evenwicht weg in de relatie. In de Tweede Kamer debatteren ze ook. Daar worden ze ook voor betaald en daarom is het krom dat er politici lopen die het vertikken om in debat te gaan. Die lezen liever een gedicht voor of roepen iets in het typische Nederlandse Latijn. En daar komt het weer, ‘Van onze belastingcenten!’
Wij kunnen in dit landje ook goed praten. Praten tot je het eens wordt. Of tot je een ons weegt. We noemen dat ook wel vergaderen en dat doen we overal. Bij de voetbalclub, op het werk, in het buurthuis, bij de schaatsvereniging of gewoon in familiekring. In die vergaderingen probeer je tot afspraken te komen waarin iedereen zich kan vinden.
Er zijn ook mensen die schreeuwen.
Die doen dat op het internet of, als ze heel erg gespannen zijn, gewoon op straat tegen de verkeersregelaar, of tegen het meisje achter de kassa of tegen de chauffeur van die vrachtwagen die te lang op de linker rijbaan blijft rijden of tegen de hulpverlener die een gewond iemand langs de kant van de weg wil verzorgen… Deze schreeuwers zijn de mensen met de korte lontjes. Naar mijn mening de pest voor onze samenleving. Deze mensen zouden heropgevoed moeten worden maar als je dat aan ze voorlegt dan krijg je direct een grote bek.
En door die grote bek ontstaat dan weer de zogenaamde ‘zwijgende meerderheid’.
Ja meerderheid, gelukkig zijn de meeste mensen in ons landje dat nog steeds dus vergeet dat asjeblieft niet! Houdt stand! Je maintiendrai! De brutalen hebben de halve wereld maar dan hebben wij nog steeds de andere helft!
Maar het kan nog erger. Want er zijn namelijk ook mensen die doorslaan in hun gedrag, in hun gelijk. Extremisten of radicalen, types die niet het gesprek aan willen gaan omdat alleen hún waarheid goed is en dan dingen uitvreten om aandacht te krijgen. Een podium zoeken. We kennen natuurlijk die lui van Islamitische Staat die her en der, onder de noemer van hun God, dood en verderf zaaien. Geweld wat elke God verafschuwt, schuwen zij juist niet. Zoals de christenen heel vroeger deden met hun kruistochten.
Dat vergeten we nog wel eens.
Maar er zijn er nog veel meer, veel dichter bij huis. Volkert van der G, de moordenaar van Pim Fortuin was er ook een. Hij had maar één ding voor ogen in zijn leven en dat was zijn zorgen over het milieu om te zetten in het procederen tegen de vervuiler. Dat mag, maar als je iemand voor zijn kop schiet heb je verloren, ben je gewoon een extremist. Dan heb je nog Karst T., die met zijn auto de Koningin en haar familie wilde aanrijden. Hij haatte het koningshuis en ook hier liep het fout af. Helaas. En dan was er nog de moord op Theo van Gogh, een man van het vrije woord, die in koele bloede doodgestoken werd door Mohamed B.
Allemaal diep trieste verhalen die ons land deed bibberen van de koorts. Koorts? Ja, koorts, want mensen die geweld niet schuwen zijn ziek. Zwaar ziek. Want ze zijn het gesprek niet aangegaan maar uit de weg gegaan.
Aan voorgaande moest ik denken toen ik het nieuws hoorde over de ontruiming van het provinciehuis in Flevoland. Er lag daar een verdacht pakje bij de ingang van het gebouw. Uiteraard werd er groot alarm geslagen en alle hulpdiensten stonden, excusez le mot, op scherp. Het bleek een schreeuw om aandacht te zijn van een groep mensen die tegen het beleid zijn in de Oostvaardersplassen, het gebied van de wilde paardjes en dergelijke. Deze dieren verhongeren omdat ze zich sneller voortplanten dan het gras groeit. Dat noemen we ook wel natuur, oftewel een natuurlijk verloop van de natuur.
Zo is dat ooit bedacht.
Het pakketje was loos alarm maar de boel was ‘lekker’ enkele uren ontregeld, zowel in het provinciehuis als in de nabij gelegen rechtbank en het station. En er werden spandoeken aangetroffen met daarop teksten die de Staatsbosbeheer medewerkers vergeleken met de SS, de Duitse zwarthemden die dood en verderf zaaiden in de 2e Wereldoorlog.
Ja, onze ‘Ko de Boswachter’ werd door mensen die dieren beschermen, vergeleken met de SchutzStaffel uit het Deutsches Reich…
Daarom ben ik van de discussie, van het gesprek. Ook hier thuis. En mocht het gesprek dan eens een keer uitlopen op een ruzie dan kijk ik alweer uit naar wat er na die ruzie zal gaan plaatsvinden….
Het weer goedmaken!!
Door: Arjen Veldhuizen
