Column: Brugklas
Het was best grappig. Dat moet ik toegeven.
In de straat waar ik woon vond ik een brugklasser op de grond. Hij lag op z’n rug, of eigenlijk lag hij met zijn rug op zijn blauwe Kipling rugtas. Spartelend met zijn benen in lucht riep hij om hulp.
De brugklasser had op zijn eerste dag een mooi staaltje natuurkunde te pakken. Zijn tas met boeken bleek zwaarder dan hij hebben kon.
Mocht u ook ooit een brugklasser in deze situatie aantreffen en wilt u hem weer overeind helpen: het werkt hetzelfde als een schaap dat op de rug ligt.
Zet het schaap of de brugklasser niet meteen op zijn of haar benen, maar neem eerst een zittende positie aan. Anders kunnen de darmen in de knoop raken. Blijf een halve minuut zo zitten, voordat u het schaap of de brugklasser op zijn benen zet. Houd het schaap of de brugklasser nog een poosje in de gaten. Pas wanneer deze niet meer loopt alsof het dronken is, kunt u uw weg weer vervolgen.
Terwijl ik mijn brugklasser in een zittende houding op de stoeptegels had gezet, vroeg ik wie hij was. Zijn naam bleek Erik en hij was op weg naar de bushalte voor zijn eerste dag als middelbare scholier in Veendam. Voor de zekerheid had hij zijn complete boekenvoorraad maar meegenomen. Inclusief twaalf passers, veertien geodriehoeken en een complete potloodset die hij nooit zal gebruiken.
Later, toen ik Erik had uitgezwaaid bij de bushalte, dacht ik aan mijn eigen brugklasperiode.
Met de bus hoefde ik niet, de afstand van huis naar school kon ik fietsend af. In een groep reden we door de stad. Kinderen waren we, overmoedig maar nog nat achter de oren. Een groep die steeds groter werd naarmate we dichter bij school kwamen. De leren schooltassen achterop de pakjesdrager, vastgebonden met een blitse ‘spin’.
De vele tussenuren vulden we met tafeltennis. En met het kopen van snoep bij het winkeltje een paar honderd meter verderop. Achteraf best een bijzonder winkeltje: een schuurtje van een eengezinswoning waarin provisorisch een balie was geplaatst. Achter de balie een Ivar-stellingkast van Ikea waarin fabrieksdozen met speenlolly’s, snoepkettingen, trekdrop, colaflesjes, Chupa Chups lolly’s, Marsen en Raiders.
Ik herinner me onderhandelingen met de conciërge of een ‘te laat’ briefje nu echt nodig was. En de geel met rode Honda MT5 brommers van de vierde- en vijfdeklassers. Later als ik groot was wilde ik die ook. Maar daar moest ik nog heel wat kranten voor bezorgen ..
Nu denk ik van: wat was het leven toen toch heerlijk onbekommerd. De enige zorgen in het leven waren of de verkeringsbriefjes wel in de etuis van de juiste klasgenotes terecht waren gekomen, dat je haar goed zat en dat je voor een beetje redelijk tussenrapport moest zorgen.
Soms zou ik wel weer even een brugklasser willen zijn.
En ik hoop voor Erik dat hij niet weer al zijn boeken mee naar school neemt.
Door: Jos Schaafsma
