Column: Overal waar Te voor staat….
Mijn vrouw moest van de week even de Langestraat in en ik mocht mee. Niet als bescherming voor haarzelf, dat ze zich bijvoorbeeld vergrijpt aan een impuls aankoop en dat ik haar dan moet tegenhouden of dat ik haar zo moet afleiden dat de neiging tot kopen vanzelf wegebt. Nee, ik mocht mee, gewoon voor de gezelligheid en dat kwam mij prima uit want ik was in een gat gevallen.
Niet letterlijk.
Het ging om een creatief gat. Mijn ouders hebben onlangs hun 60 jarige trouwdag mogen vieren en wij, de kinderen, hadden bedacht een mooi boek te geven met daarin hun leven beschreven in zowel tekst en beeld. Mijn broer was zo slim geweest om rond de jaarwisseling mijn vader te triggeren om ‘de boel’ eens op te schrijven, samen met ons Mams. En met ‘de boel’ bedoelde hij hoe het leven van onze ouders vorm kreeg en dergelijke. Nou, dat vond mijn vader wel wat want zijn oudste broer had ook net een boek geschreven over de familie en dat was toch wel erg leuk.
Hierdoor geïnspireerd kroop ook hij achter de computer en enkele dagen later vulden onze mailboxen zich met mail van hem, keurig en redelijk gedetailleerde verslagen van ruim 60 jaar lief en leed, inclusief geboorteverhalen van hun drie kinderen. Mijn broer, altijd al de slimste van de drie , belde mij toen op met de vraag of ik van al die informatie een verhaal kon maken, “Je bent altijd bezig met schrijven en zo…En dat doe je best wel goed en zo…”. Daar hoefde ik niet over na te denken!
Dat was best wel een eer om te doen!
Vanaf eind januari tot vorige week zat ik elk vrij moment boven op mijn kamertje te tikken, te zuchten, te onderzoeken en te checken. En soms te vloeken, wanneer er iets mis ging met een foto of dat er een tekst versprong. Of te verbazen, want de gedachtes, de lol, de dromen, de ideeën die mijn ouders hadden in hun jeugd had ik eigenlijk ook! En ja, het zijn een hoop Te’s waarmee de titel van dit verhaaltje waarschijnlijk anders doet denken.
Maar de rode draad in hun verhaal was toch het harde werken, de liefde voor het eiland en het enorme doorzettingsvermogen van die twee. Het deed mij beseffen hoe trots ik op ze mag zijn!
En ben!
Het boek is nu af en binnenkort gaan we naar het ouderlijk huis op Terschelling voor de overhandiging! Maar nadat het klaar was en de proefdruk geslaagd was kwam het gat. Het diepe, donkere gat waarin ergens de verklaring lag tegen de verveling die ineens bij mij optrad. Natuurlijk, televisie kijken of een stuk gaan fietsen of wandelen is een optie maar het gaf geen voldoening. En het warme weer speelde mij ook parten waardoor ik in de ‘ik –verveel-me’ modus bleef hangen.
Dan maar mee met de vrouw voor wat kleine boodschapjes!
Net halverwege de winkelstraat kwamen we een bekende tegen uit onze straat, een jongedame in zo’n Veerkamp-jurkje, want dat is in. Net op het moment dat ik wilde roepen dat mijn vrouw daar sloffen van had, van dat motiefje, begonnen de dames te praten en wist ik dat mij daarmee het zwijgen werd opgelegd.
Want mannen praten alleen maar onzin of over sport.
Nee, vrouwen gaan veel dieper, die zijn altijd veel inhoudelijker. Al gauw ging het dan ook over jurkjes, tasjes, winkeltjes, weekjes naar de zon en de kinderen.
En over geduld!
Mijn oren spitsen zich na het horen van het woordje ‘geduld’ en ik hoorde het haar, mijn vrouw, toch echt zeggen: “Ja, Arjen zegt wel vaker dat ik een Jantje Ongeduld ben en daarin heeft hij ook gelijk.” Trots ging ik rechtop staan en de jongedame in Veerkampjes-outfit keek mij vol bewondering aan en beaamde het, dat zei haar partner ook altijd tegen haar.
“Hoe komt dat toch? Dat jullie altijd verstandiger zijn en meer geduld hebben? ” vroeg ze aan mij waardoor ik er nog verstandiger bij ging staan. “Dat komt, meisje (!), doordat wij op onze leeftijd alles wel een keer gezien of meegemaakt hebben. Wij zijn middenklassers, oudere mannen met een buikje maar vol innerlijke rust en we zijn levensgenieters pur sang. We zijn trots op onze vrouwen omdat ze zich voor ons nóg mooier maken dan ze al zijn. En soms springen jullie even uit de band, dan kleden jullie je in Luipaardenmotiefjes omdat dat mode is volgens jonge, snelle kledingontwerpers die het niet hebben.”
“Geduld.” Ik herhaalde het nog maar eens.
De dames hingen nu aan mijn lippen en ook andere winkelende dames hielden even in… Of was dit verbeelding van mij? Ik ging maar gauw verder, terugtrekken was geen optie meer…
“Die mode-lui hebben geen geduld omdat ze steeds moeten scoren in de kledingindustrie. Daarom zijn ze toen Luipaard-knuffelpakjes en jurkjes gaan bedenken en hebben wat Franse toeristen gevraagd om in Dierenpark Beekse Bergen even uit te stappen ter hoogte van de Luipaarden, om met ze te knuffelen. Zo ontstond de hype en daar zijn jullie, vrouwen, nu eenmaal gevoelig voor. Terwijl wij, oudere mannen, direct al zagen dat dit jatwerk was in de hoogste categorie. En we weten ook dat dit wel weer overwaait en dat jullie ons weer verliefd laten raken door in klassiekere kleding naast ons te gaan lopen zodat wij trots als pauwen met jullie mogen pronken.
Dat geduld hebben wij. En wellicht kennen deze modemannetjes en vrouwtjes de Veerkampjes wel helemaal niet omdat ze toen nog volop ‘Bassie & Adriaan’ keken. Dat mag. Zij én jullie mogen je ook wel eens vergissen.”
Twee paar ogen keken mij aan. Twee paar zéér verbaasde ogen keken mij aan en ik dacht er iets van medelijden in te zien. En ineens besefte ik het! Ik ben een ouwe lul aan het worden! Maar toen ik bij de HEMA mijn fiets pakte en er best wel lenig opsprong nam de innerlijke rust het weer over.
Oké, een ouwe lul: maar wel een Tevreden ouwe lul!
– Arjen Veldhuizen.
