Column: Over privacy gesproken…
Inmiddels ligt er een lijstje naast de vriezer op het aanrecht. Op dat lijstje staan enkele pennenstreken , onder andere traphekwerk vastzetten, buitenmuur en garagedeur verven. Met mijn naam erboven! Dat lijstje ligt er al even. Een maandje of vier schat ik zo in. Daarvoor werd het mij met enige regelmaat mondeling voorgelegd maar zoals wel vaker ging dat het ene oor in en het andere oor uit.
Volgens mijn vrouw dan.
Nu schrijft ze het dus op. Het begint al een behoorlijk epistel te worden want elke week komt er wel een opdrachtje bij. Als ik ZZP’er was had kon ik hier een goede boterham verdienen. En ja, het zijn opdrachten, geen verzoekjes. Dat stadium is ze al voorbij. Natuurlijk heb ik geprotesteerd. Ik heb ook een leven en ze weet dat haar mannetje niet zo van de klusjes is, hij is meer van het koken om maar eens een voorbeeld te noemen. Daar is ze het wel mee eens maar dan wijst ze naar mijn pokkel en herinnert zij mij weer aan het feit(je) dat ik meer moet bewegen. Daar heeft ze gelijk in en dat irriteert mij want ze heeft wel vaker gelijk. En als de dames gelijk hebben dan gaan ze zich er ook naar gedragen en dat werkt voor mij net als een rode lap voor een stier.
Maar ik moet meer bewegen, nog niet zolang geleden werd mij dat ook al door mijn fysiotherapeut aangeraden. En wat ik jaren tegen heb kunnen houden is hem nu gelukt, ik sport in een sportschool! Tot nog toe ben ik twee keer geweest. De eerste keer zal mij nog lang heugen want ik flikkerde bijna van de loopband af. Ik vond het tempo wat te laag en dacht deze iets omhoog te schroeven door op het plusje voor mij op het dashboard te drukken. Maar ja, je beweegt wat instabiel door het lopen op een bewegende vloer en daardoor had ik niet in de gaten dat ik een sneltoets te pakken had…De band versnelde en ik moest nu rennen om de band bij te kunnen houden en niet achterwaarts eraf gegooid te worden!
En uiteindelijk op het internet terecht te komen van de een of andere blooper website…
Het liep gelukkig goed af. Ik kon tijdens het rennen het minnetje aandrukken waarna het tempo direct een stuk rustiger werd. Daarna mocht ik kennis maken met alle andere ‘werktuigen’, werktuigen die ik wel eens op tv gezien had. Met van die strakke en gespierde jongens en meisjes die daar dan moeiteloos mee om weten te gaan. Zij wel. Ik keek eens om mij heen en zag geen strakke en gespierde jongelui. Ik zag enkel vijftig plussers met buiken en enorme buiken.
Ik viel niet op!
Mijn fysiotherapeut vertelde mij na het eerste uurtje dat ik de dagen erna vast wel wat spierpijn zal krijgen. “Maar dat gaat vanzelf weer over, hoor!” zei hij met een brede glimlach, om mij natuurlijk gerust te stellen.
Toen ik even later thuiskwam en de auto weggezet had, voelde ik mij dom en dapper. Dom dat ik met de auto naar de sportschool was gegaan (2,6 kilometer) en dapper dat ik dan nu eindelijk mijn lichamelijke conditie eens goed ga aanpakken. Het eten stond al klaar, schnitzel met aardappelen en sla. Ik voelde me zó goed dat ik zelfs extra sla opschepte.
Na het eten viel ik in slaap op de bank…
Maar de volgende dag geen spierpijn. En de dagen erna ook niet. Dat gaf de burger moed. De week erop ging ik voor de tweede keer en trots vertelde ik aan mijn fysiotherapeut dat ik nergens last van gehad heb. “Dus laten we er vandaag maar een tandje bijdoen, ik wil pijn lijden!” Vervolgens liep ik enthousiast, met handdoek nonchalant over mijn schouders, naar het eerste onderdeel van mijn training, deze keer was dat de fiets. Ruim een uur later had ik alle onderdelen achter de rug en waarachtig, het deed een paar keer best wel pijn! Toch had ik de volgende dag geen spierpijn en mijn kapsones groeiden, ik ben toch niet zo stram als men mij wel eens heeft voorgespiegeld…
Mijn naam staat dus bovenaan het lijstje met klussen. Op het aanrecht, naast de vriezer. Van de week begon ze (mijn vrouw..) er weer over. In het bijzijn van haar vriendin. Die laatste bekeek daarop het lijstje en las het hardop voor. Mijn reactie was dat dit mijn pensioenlijstje was. Klusjes voor na mijn werkbare leven.
Voor de duidelijkheid, ik moet nog een jaartje of dertien.
Nu kreeg ik van twee kanten van alles naar mijn hoofd geslingerd. Ik werd in een hoek gedreven. En dan zoek ik een uitweg. “Ik ga een klacht indienen tegen jou!” riep ik tegen mijn vrouw. “Want dat lijstje is een inbreuk op mijn privacy! Want per 25 mei aanstaande geldt de Algemene Verordening Gegevensbescherming en die worden hier met voeten getreden!”
Twee paar zeer verbaasde ogen keken mij aan.
Ik vervolgde mijn verdediging. “Ja, privacy ja! Dat briefje ligt hier, open en bloot en voor iedereen te lezen. Je vader, je zoon, de achterbuurvrouw, de voorbuurvrouw en haar dochter, je vriendinnen en als mijn jongens hier zijn kunnen zij dat ook zien!”
Opnieuw keken twee paar ogen mij verbaasd aan, nu met stomheid geslagen….
–Arjen Veldhuizen.
