Column: Geluksmomenten
Nadat ik een (zelfverklaarde populaire) partijleider op de televisie in zijn eentje vóór de camera zag dansen en zingen omdat zijn partij één zeteltje gewonnen had in Amsterdam, moest ik direct denken aan een liedje van Peter Blankert, ‘Het is moeilijk bescheiden te blijven’. Het was best wel sneu om te zien hoe deze man zichzelf maar eigenlijk ook zijn kiezers voor schut zette. En hij maakte het nóg erger omdat hij zelfs na de hint van de interviewster, u bent de enige in de zaal die blij is met het behaalde resultaat, totaal negeerde.
Eén zetel. Dus geen drie of meer zoals sommige andere, nieuwe partijen wel gelukt was.
In eerste instantie heb ik het nooit zo op zelfverzekerde typetjes tot ik van de week in de auto ineens een soort van ‘openbaring’ voelde, ergens tussen Veendam en Winschoten in. Van het een op het andere moment kreeg ik een gevoel over mij heen wat bijzonder prettig aanvoelde en waar een kracht in zat die ongekend was! Dat gevoel kwam spontaan uit mijn eigen ikje, zelfs nog voordat bekend werd dat de provincies Friesland, Groningen en Drenthe massaal tegen de sleepwet gestemd hadden. Prachtig om te zien hoe de nuchterheid won van de hype van de dag. Of zoals Jan Mulder op de televisie zei, wijzend naar de ‘rode hoed’ op de landkaart: “Dat Noordelijke deel is verstandig!”
Juistem!
Het is eigenlijk wel raar dat de opkomst bij de Gemeenteraadverkiezingen telkens zo laag is. Want Gemeenteraden worden alleen maar belangrijker voor de burger omdat ze steeds meer verantwoordelijkheden op hun bord krijgen vanuit de Haagsche keuken. En een raadslid kijkt wel drie keer uit om wat te beloven en vervolgens niet na te komen want hij komt zijn kiezer dagelijks tegen. En de landelijke politiek kennen we zo onderhand wel. Dagelijks laten ze ons zien hoe het niet moet, zijn ze enkel bezig elkaar de loef af te steken om maar het nieuws te halen. Of ze bestoken elkaar met aangiftes, op zoek naar hun gelijk. Allemaal negatieve energie die men beter om kan zetten naar iets positiefs, bijvoorbeeld om te gaan kijken naar de zaken die ze wel gemeen hebben met elkaar.
Het gevoel welke over mij heen kwam in de auto was een gevoel van een intense tevredenheid. En dat had niets te maken met het nieuws dat een verzamelaar zijn hele collectie pornoboekjes aan de Koninklijke bibliotheek overgedragen heeft. En het had ook niet te maken met de vraag aan sportverslaggever Tom Egberts, of bij het nieuwe, frisse Oranje de hand van Ronald Koeman al te zien was.
‘Onze’ Ronald Koeman!
Was het dan de ‘hand van God’ die mij bereikte waarna ik mij zo gelukkig voelde? Nee, ook dat niet, maar dat had ook te maken met een filmpje uit het Friese Dantumadiel waar een fractievoorzitter van een christelijk politiek partijtje ons vertelde dat eraan kinderen van gescheiden ouders altijd iets mankeerde. “Vraag maar aan de meesters en de juffen van die kinderen.” voegde hij er nog zonder blikken of blozen aan toe.
Het populisme tiert welig in ons land….
Nee, de intense tevredenheid kwam gewoon uit mijzelf. Waarschijnlijk omdat ik positief in het leven sta. Het gevoel was er ineens! Alle puzzelstukjes vielen ineens op de juiste plaats in de auto. Problemen leken ineens als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Alsof ik de winter van mij afgeschud had, alsof ik verliefd was op mezelf!
Ja, het is me wat!
Maar serieus, ik barst van het zelfvertrouwen. Er is een soort rust over mij heen gekomen die zijn weerga niet kent. Dat komt natuurlijk door de mensen om mij heen. Die inspireren mij op de juiste momenten. En wat heel belangrijk is, is oog te hebben voor die momenten. Bijvoorbeeld het contact met mijn kinderen. Ze wonen niet bij mij om de hoek maar ik heb wel contact met ze via telefoon of Whatsapp. Onlangs heb ik bijna twee uur met mijn middelste zoon aan de telefoon gezeten en stuurde hij foto’s en filmpjes over zijn werk. En ondanks het niet fysiek aanwezig zijn was dit toch de zuiverste vorm van quality time. Maar ook de regelmatige vraag van mijn jongste zoon, wanneer ik in Den Haag ben en of ik dan kan kijken bij zijn voetbaltraining of wedstrijd.
Ook hier kan ik enorm van genieten maar dat komt natuurlijk doordat het wederzijds is.
Ik kan ook best wel een lekker potje koken en dat doe ik dan ook graag. Zo heb ik een keer voor mijn nieuwe, Groninger collega’s, Groningse Mosterdsoep gemaakt. Voor bij de lunch. De ultieme uitdaging! Maar ze vonden het super lekker en de pan ging schoon op, kon ‘m zo weer tussen de andere pannen zetten!
Wanneer ik voor mijn geliefden kook doe ik steeds vaker extra mijn best, experimenteer ik met recepten, lepelend naar complimentjes om wat ze voorgeschoteld krijgen.
Maar ook omdat ik zelf natuurlijk lekker wil eten.
Voorgaande klinkt allemaal wat ijdel maar soms mag je jezelf best wel eens kietelen. Het is fijn om goed in je vel te zitten, het gevoel te hebben de juiste keuzes gemaakt te hebben. Maar je moet het ook niet al te serieus nemen want dan sta je ineens te dansen en te zingen op een verkiezingsavond of je maakt een filmpje omdat je kiezers wilt overtuigen van je gelijk.
Laat ik eindigen met enkele regels uit een liedje van Harry Jekkers, ‘Ik hou van …mij.’
‘Want wie van zichzelf houdt
die geeft pas echt iets kostbaars
als hij ik hou van jou
tegen een ander zegt.’
– Arjen Veldhuizen.
