Column: ‘Derde’
Het voelde als een enorme opluchting! Na 39 jaar was daar dan eindelijk het verlossende woord en hoefde ik er niet meer over te zwijgen. Mijn vrouw kwam net binnen van haar werk en overmand van blijdschap en met tranen in de ogen rende ik haar tegemoet. Ter hoogte van het gasfornuis en de kruidenkast viel ik haar in de armen en klemde ik mijzelf aan haar vast als een jonge aap bij zijn moeder.
Ze schrok zich te barsten!
“Hé joh! riep ze, “Wat is er aan de hand? Doe effe normaal zeg!” Snikkend wilde ik aan mijn verhaal beginnen maar besloot toch eerst maar even mijn excuses aan te bieden…Want ja, misschien was mijn reactie ook wel wat overdreven. En daarbij opgeteld, mijn vrouw is de rust zelve en ik weet dat ze een hekel heeft aan dit soort dramatische taferelen. Of het moet echt dramatisch zijn natuurlijk, maar ze kent mij langer dan vandaag en prikt overal doorheen. Als ik voorheen geveld was door de griep dan vond zij dat ik mij aanstelde. Wat dat betreft heeft ze mij haar excuses moeten aanbieden want het is inmiddels wetenschappelijk bewezen dat mannen meer last hebben van de griep dan vrouwen. En dat ze zich absoluut niet aanstellen!
Halleluja!
Ze moet dat nog in gedachten gehad hebben want ze knuffelde me even en zei toen, heel lief in mijn oor, dat ze even haar jas uit ging doen en of ik dan even wat te drinken wilde inschenken. “Dan zijn we tegelijk klaar en gaan we even praten over jouw …euh.. gemoedstoestand.” Ik maakte haar een warme chocolademelk want het was koud buiten. Daar hoefde je niet voor de deur uit, nee, de laatste dagen worden we aan alle kanten gewaarschuwd dat het koud gaat worden. Heul koud! En weer zitten de Russen erachter want na de misser van Halbe komt er opnieuw narigheid uit de Russische hoek, er is namelijk een beer onderweg! Een beer? Zijn ze niet in de war met die wolf die ze nu weer bij Putten gespot hebben? Ook zo’n hysterisch mediadingetje. Want omdat de wolf hier niet voorkomt is het bijzonder dat hij/zij toch de grens oversteekt. Alsof er een bordje naast het reguliere douane bordje nog een bord hangt:
‘Verboden voor wolven’
Maar we zien nu dus ook beren op de weg. En die beer is geen echte beer hoor, nee, het gaat om een koudefront welke onze kant op komt. En iedereen stort zich daar weer op want ja, die kranten, tijdschriften, televisie – en radio rubrieken moeten wel vol natuurlijk. En alléén maar nieuws uit Pyeongchang kunnen ze ons ook niet aandoen, ondanks dat de naam van deze plaats in Zuid-Korea ‘Vrede & voorspoed’ betekent.
Want het is nu al een overdaad aan nieuws over de Olympische Spelen. Want wij gaan goud winnen. Minstens! Oranje boven! Schreeuwende krantenkoppen en nieuwsgierig makende spotjes op de televisie overheersen onze dagelijkse bezigheden. En daarna krijgen we massaal de teleurstelling over ons heen. Dat het niet gelukt was omdat ‘de benen’ niet goed waren, het te hard waaide voor een driedubbele flikflak of omdat er een veertje brak. Je kan natuurlijk ook zeggen dat de tegenstanders gewoon beter waren. Tegenstanders die door ons gemopper hun overwinning ondergesneeuwd zagen worden maar ja, het zijn ook niet voor niets de Olympische Wínterspelen!
De media schreeuwen om goud en nu ik erover nadenk schreeuwen ze eigenlijk om verbinding in dit land. Kijk maar naar vroegere tijden, toen het Nederlands Elftal (mannen!) nog indruk maakten op de internationale voetbalvelden. Iedereen, echt iedereen hing dan in de gordijnen van blijdschap of bevolkten de Hollandse pleinen om hun vreugde te tonen aan de ander.
Ach ja…Das war einmal…
Om mijn feeststemming te benadrukken spoot ik direct maar een flinke dot slagroom op de warme chocomelk ook al was het nog geen weekend. Zelf nam ik een klein glaasje whisky, een kleintje, omdat het inderdaad ook voor mij nog geen weekend was. Vervolgens settelde ik mij aan de eettafel en nam een slokje van mijn whisky waarna ik mijzelf even voelde ‘landen’ zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Mijn vrouw kwam er nu ook bijzitten, blij verrast door de slagroom op haar chocomelk en keek mij vol liefde aan zoals ze het grootste gedeelte van de dag naar mij kijken kan.
Daar kan ik niets aan veranderen.
“Nou. Vertel!” zei ze en nam direct een slokje van de chocomel waarna een randje slagroom op haar bovenlip mij weer flink afleidde. “Euh…euh…”stamelde ik, “Nou ja het zit zo, ik las vandaag in de krant dat jongens het vaker niet redden in de derde klas van de Middelbare School dan meisjes.” Mijn vrouw bleef mij vragend aankijken en nam nog maar een slok uit de gevulde mok. Ik vermande me en ging verder: “Het ligt onder andere aan het schoolsysteem en daardoor gaat talent verloren! Vooral hoe de leraren met de jongens omgaan is niet goed, ze demotiveren juist in plaats van motiveren. En de jongens krijgen vaker op hun donder dan de meiden en ze zijn gauwer tevreden met een ‘zesje’ dan hun vrouwelijke opponenten.”
Mijn vrouw keek mij nu glazig aan en dan weet ik dat het haar geen bal meer interesseert. Dan is ze aan andere dingen aan het denken, huishouden of wanneer ze die nieuwe jurk gaat halen.
“Dat is nu precies de reden dat ik indertijd na de derde klas MAVO voor een andere opleiding gekozen heb!” ging ik verder. “Het was niet te harden op die school, moest ondanks dat de leraren wisten dat moeite had met de leerstof, uren en uren voor het bord blijven staan om het juiste antwoord te geven. En ondertussen lag de klas in een deuk, inclusief de leraar. Lekker motiverend!” Ik voelde de woede weer opkomen.
“En toen ben ik de opleiding voor kok gaan volgen en daardoor eet jij nu elke dag zo lekker!”
Ik had nu weer haar aandacht. Ze nam nog een slok en lepelde er wat extra slagroom achteraan en keek mij aan, indringend: “Dat klopt. Als jij kookt is het eten heerlijk! Met andere woorden, dan mogen we nu die leraren wel eens gaan bedanken dat ze jou hebben laten spartelen op de MAVO. Toch?”
Ik slokte de whisky in een keer naar binnen en begon de aardappelen maar te schillen.
