Introductie: Even voorstellen – Jos Schaafsma
Vanaf vandaag heeft OldambtNu.nl wekelijks een column op de zondag. OldambtNu.nl heeft hier twee heren voor bereid gevonden die elkaar afwisselen. Te weten Arjen Verhuizen en Jos Schaafsma.
We hopen dat jij als bezoeker kan genieten van de mooie verhalen, persoonlijke visie en/ of een opinie die zij uit hun gouden pen schrijven.
Met gepaste trots stellen wij u Jos Schaafsma voor:
Na een verdrietig avontuur als boer en boerin verhuisden mijn Friese vader en Drentse moeder naar het Groningse Oosteinde.
Het overzichtelijke dorpje telde vier straatjes. De Hooilandseweg naar Roodeschool, de Spijksterweg richting Spijk, de Radsweg daartussen, en dan de Greedeweg. Die laatste weg was de meest noordelijke, eigenlijk al buiten de bebouwde kom. Daar werd ik geboren. Vanuit ons huis keek je uit over de vette klei van de Oostpolder en in de verte zag je het dijkdorpje Oudeschip en poldermolen Goliath.
Ieder weekend fietsten we naar de Oostpolderdijk om te zien hoe het stond met de aanleg van de Eemshaven. De eerste keer naar school liepen we met de stoetboom en van juf Slagter leerden we hoe je blokfluit kon spelen. We spreken hier over de jaren zeventig ..
Vrij onverwacht vertrokken we in de jaren tachtig naar de Flevopolder. Het heette polder te zijn, maar alles was anders dan de polder die ik kende. Achter de tekentafel ontworpen, door ambtenaren die werkelijk dachten te weten wat goed is voor mensen.
Geen geschiedenis. Geen rauwe randjes. Geen creativiteit: De woonwijken in de stad kregen nog namen, maar voor de straten wist men niets beters te bedenken dan nummers. Onze wijk heette ‘Wold’. De straat heette 23. Huisnummer 20. In Berlijn werd de muur afgebroken en op het plaatselijke CKV leerde Jerry Strubbe me gitaar te spelen zoals The Edge van U2.
Op vakantie in Frankrijk ontmoette ik het mooiste meisje van Scheemda. Op onze trouwfoto’s zijn ladders en verfemmers te zien: We waren het eerste stel dat in het nieuwe maar nog niet helemaal geschilderde gemeentehuis van Scheemda het ja-woord gaf.
Winschoten werd ons thuis.
In de prachtige muziekschool van 1977 leerde pianoleraar Matthieu Ter Horst mij Claude Debussy te waarderen. De jaren negentig.
Ik werkte bij de kinderboerderij als begeleider van de mensen die daar dagbesteding hadden. Dag in, dag uit, optrekken met mooie mensen, in alle seizoenen werken in een prachtige omgeving en ook nog in gezelschap van zoveel verschillende dieren. Enthousiast schreef ik meerdere keren per week een blog over het Stadspark en de boerderij. Dat werd door het hele land gelezen. Ook door de ANWB. In 2012 werd de kinderboerderij uitgekozen als ‘Leukste bestemming van de provincie Groningen’.
Inmiddels wonen we als gezin in Westerlee.
In mijn vrije tijd vind ik het leuk te schrijven, foto’s te maken en dingen te organiseren. In Westerlee kan dat als redacteur en fotograaf van de prachtige glossy ‘de Westerlink’. En in Midwolda bij de werkgroep die het braakliggende ‘Wisselterrein’ gaat omtoveren tot dynamisch centrum van het dorp: ‘de Stichting Wisselwerking’.
Maar het leukste is wel om andere vrijwilligers in het zonnetje te zetten. Met dat idee begonnen buurman Pascal en ik ‘Bloemetje van de Week’. Ieder weekend brengen we iemand die dat volgens een ander verdient een boeket. We krijgen er koffie en een mooi verhaal voor terug.
Door al die verhalen ben ik steeds meer het belang van plaatselijke politiek gaan inzien. En ben zodoende de afgelopen tien jaar ook binnen de Oldambtster politiek actief.
De komende tijd mag ik iedere veertien dagen een stukje tekst aanleveren dat op deze plek gepubliceerd wordt. Ik ben heel nieuwsgierig waar het over zal gaan. Ik heb er zin in.
– Jos Schaafsma.
