Column: Liefhebber
Het voorjaar zit in de lucht! Sterker nog, dit weekend mogen we er al van genieten! Ik heb de eerste krentenboom bloesem al gezien en drie weken terug al de eerste kieviten, druk bezig met hun onnavolgbare vliegbewegingen en zeer waarschijnlijk vol in de voorbereidingen voor de komende gezinsuitbreiding.
Het voorjaar is mijn favoriet, staat al jaren bovenaan mijn verlanglijstje. Ik krijg daar letterlijk energie van en ik weet dat ik daar niet de enige in ben. Alle seizoenen hebben hun charme maar de lente springt er toch net even uit. Zodra de krokussen en de sneeuwklokjes uit de grond komen voel ik mij net een koe die na een lange winter op stal weer de wei in mag. Het licht is net even helderder, de geuren zijn fris en fruitig en de talrijke, meest sprankelende kleuren zijn met geen kleurenpalet te beschrijven.
En de vogels zingen om het hardst en zijn, gelukkig, nog niet opgekocht door John de Mol omdat hij er een soort The Voice of Idols van wil maken. Nu zagen we wel enkele BN’ers zoals Hans Kazan en Emile Ratelband rondhangen bij het natuurgebied Oostvaardersplassen maar ik heb van intimi begrepen dat dit niet de geldbuidel van John was maar gewoon een eigen actie. Om een beetje belangstelling te genereren want dat ontbrak er nogal eens aan de laatste tijd bij de heren.
Toch kregen ze aandacht, ik zag ze ineens voorbij komen in het Acht Uur Journaal. Annechien keek wat besmuikt, zo van moet ik dit aan de mensen thuis vertellen? Is er geen echt nieuws? Ja natuurlijk is er echt nieuws maar dat willen de mensen niet meer zien. Dat zeg ik niet, dat zegt de redactie van het Journaal. Er moet wat simpels inzitten. Wat grappigs. Wat gezelligs. En zoals in dit geval, iets zieligs.
Gelukkig waren er ook beelden van een kudde koeien die hun lentedans mochten uitvoeren waardoor mijn ergernis al snel verdween. Want zoals ik al zei, ik ben een liefhebber.
De behoefte aan mooi weer is ook groot. Ik denk zelfs groter dan de honger naar ijs, naar een schaatstochtje over het Oldambtmeer of zelfs een Elfstedentocht. We verlangen weer naar licht in de duisternis, dubbele cijfers in graden en groen blad aan de bomen. Maar ook naar bootjes in het Winschoterdiep, uitpuilende terrasjes met parasolletjes en lange wandel- of fietstochten, bijvoorbeeld de Tocht om de Noord oftewel de Pronkjewail.
Om maar even een pronkstuk te noemen!
Doordat ik regelmatig heen en weer rij tussen Winschoten en Den Haag zie ik heel duidelijk in welk tempo het voorjaar zich aan het ontspruiten is. Wij lopen hier in het Noorden nog wat achter. In Den Haag stonden vorige week de narcissen al volop in bloei. Stelletje wijsneuzen. Maar dat geeft niks, wat in ’t vat zit verzuurt niet en ze gaan bij ons ook wel uit de knoppen!
Toch is er wel een nadeel aan deze periode, namelijk de overgang naar de Zomertijd. Elk jaar weer voel ik het, mentaal en fysiek, dat er iets niets klopt. Dat uurtje vooruit of dat uurtje korter weekend, nekt mijn gezondheid. Ik ben dan de hele week van slag en erger mij aan de kleinste dingen. Ik ben daar niet de enige in maar toch blijven we die flauwekul elk jaar weer opnieuw uitvoeren, ondanks de steeds groter wordende afkeer ertegen. En het kost je elk jaar weer nieuwe batterijen want zodra je de klok voor- of achteruit gezet hebt, begeeft de batterij het en moet je voor de tweede keer stunten op het keukentrapje.
Daar kun je de klok op gelijkzetten!
Toen ik afgelopen woensdag Oldambt weer uit reed om naar mijn werk te gaan in Den Haag, zag ik al een groene gloed over de omgeploegde akkers. Niet overal maar zo nu en dan, een voorzichtig begin van een nieuwe lente. Ons land is zichzelf weer aan het verversen, het maakt zich weer op om mooi te zijn waardoor wij daar weer verliefd op kunnen worden. We schudden het winterkleed van ons af als vogels het stof uit hun veren, en alles begint weer van voren af aan. De vogels nestelen zich weer in boom, waterkant of weiland, de padden gaan weer op zoek naar hun grote liefde, de bloemen en platen groeien zich trots naar het zonlicht. Dat is de lente, een jaarlijks terugkerend hoogtepunt van het jaar, het mooiste liedje, het mooiste meisje van de klas… Wijlen Maarten van Roozendaal maakte er ooit een prachtig lied over:
‘Ach, zie de lammeren nou toch lurken
Aan hun vers geschoren moeders
En hoe de jonge zwanen
Donzen in de zachte sloot
En hoe de zwoele wind de wolken waait
Tot pas gewassen luchten
Ach, ik ben Goddank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard!’
– Arjen Veldhuizen.
